Η Συνθήκη της Αδριανουπόλεως (1829) - Μήπως τη γνωρίζει ο κ. Πρωθυπουργός;

Γράφει ο: Ηλίας Παπαναστασίου

Επανειλημμένα έχουμε αναφερθεί το τελευταίο διάστημα στην Συνθήκη της Αδριανουπόλεως, με την οποία έληξε ο Ρωσο/Τουρκικός πόλεμος του 1828/29. Ίσως αρκετοί αναγνώστες να τη γνωρίζουν, όμως «κάποιος», όπως φαίνεται, δεν τη γνωρίζει. Ποιος είναι αυτός ο «κάποιος»; Μα, ο Πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης!

[………………………………………………………………………………………]

Εκεί όμως που νομίζουμε πως υπάρχει μέγα πρόβλημα ανιστορικότητας μεταξύ των αποφοίτων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ όπως καλή ώρα ο Πρωθυπουργός μας, είναι όσα αφορούν την Συνθήκη Αδριανουπόλεως του 1829 με την οποία έληξε ο Ρωσο/Τουρκικός Πόλεμος του 1828/29. Όταν όπου σταθείς και όπου βρεθείς χαιρετίζεις την Αστερόεσσα και κραυγάζεις «Έχουμε Πόλεμο με την Ρωσία!» λησμονώντας πως η Ρωσία με την νικηφόρα παρέμβασή της έσωσε στο «παραπέντε» την ανεξάρτητη υπόσταση του ελληνικού κράτους, τότε δεν έχουμε «υποβολιμαίες κινήσεις στρογγυλέματος της Ιστορίας» όπως με τους ΑΖΟΦιτες Ναζί αλλά έχουμε κάτι χειρότερο. Έχουμε πλήρη άγνοια της Ιστορίας ! Και όπως άγνοια νόμου δεν συγχωρείται στο Δίκαιο έτσι και «άγνοια ιστορίας» δεν συγχωρείται σε έναν Πρωθυπουργό. Και αν όπως έγραφε ο Ευριπίδης «Όλβιος όστις Ιστορίης έσχε μάθησιν» (Ευτυχισμένος είναι αυτός που γνωρίζει Ιστορία), τότε ας βοηθήσουμε τον Πρωθυπουργό μας να είναι περισσότερο «Όλβιος» (Ευτυχισμένος) και «χαλαρός» απαλλάσσοντάς τον για λίγο από τις σκοτούρες που έχει να βοηθά την Ελλάδα να ορθοποδήσει και να αντιμετωπίσει την «ακρίβεια Πούτιν», πάντα με την βοήθεια του μεγάλου Αμερικανού Πρέσβη της Μεγάλης φίλης που ονομάζεται Αμερική (Βεβαίως, Βεβαίως!). Ας θυμηθούμε λοιπόν τα γεγονότα!

Το 1826 η Μεγάλη Βρετανία αναγκάστηκε:

(α) Με το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και τη συνθήκη του Λονδίνου (1827) και μετά από μεγάλες πιέσεις της Ρωσίας να πιέσει την παραδοσιακή της φίλη, την Οθωμανική Αυτοκρατορία για ίδρυση ελληνικού κράτους, υποτελούς και με φόρο 1.500.000 γρόσια ετησίως στον Σουλτάνο. Ο Σουλτάνος όμως δεν «πολυχαμπάριαζε» ούτε και μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Πότε υπέκυψε; Μόνο όταν μετά την κήρυξη του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου οι στρατιές της Ρωσίας έφτασαν 60 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη και κατέλαβαν – οι Ρώσοι– την Αδριανούπολη. Τότε ο Σουλτάνος, σαν φρόνιμο παιδί, υπάκουσε και αναγνώρισε την ελληνική ανεξαρτησία και τις προηγούμενες συνθήκες.

(β) Σημειωτέον, οι Άγγλοι – όπως και οι Τούρκοι– ήθελαν ανεξάρτητη μόνο την Πελοπόννησο με τα νησιά των Κυκλάδων. Όχι την Στερεά Ελλάδα στο νέο κράτος αλλά ούτε και την Κρήτη! Ο Καποδίστριας επέμενε για την Στερεά και το κατάφερε, περιμένοντας την έκβαση του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου που ήταν νικηφόρος για τους Ρώσους και υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.

Παραθέτουμε συνοπτικά αποσπάσματα από σχετική βιβλιογραφία.

«… H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε υπεροπτικά» την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη, συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών αλλά υπό όρους».

Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10–22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού – Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε» το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους».

H Συνθήκη της Αδριανούπολης, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε ταραχή και δυσφορία στην αγγλική κυβέρνηση δημιουργώντας αυξημένο γόητρο της ρωσικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Εξάλλου εμφανίστηκε στη σκέψη πολλών ως λύση του κενού από τη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ύπαρξη ανεξάρτητου, ισχυρού ελληνικού κράτους…»

Και παρακάτω:

«… Η βρετανική αντίδραση στην προοπτική περαιτέρω άσκησης βίας επί της Τουρκίας συνεχιζόταν τις αρχές του 1828, κατέληξε μάλιστα σε μια πρόταση προς τη Γαλλία (Διακοίνωση Ντάντλεϋ, 24 Μαρτίου 1828) για ένα φόρου υποτελές στον σουλτάνο κράτος που θα περιλάμβανε μόνον την Πελοπόννησο και τα παρακείμενα νησιά …

… Η Αγγλία όμως αποδοκίμασε τον πρέσβη της Στράτφορδ Κάνιγγ και επέμενε να εξαιρεί τη Στερεά Ελλάδα από το νέο κράτος. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η αγγλική αντίδραση και στο ζήτημα της Κρήτης, το οποίο ο Άμπερντην θεωρούσε» σπουδαιότερο από το όλο ελληνικό ζήτημα» (επιστολή προς Ουέλλιγκτον, 28.10.1828) …

… Μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί η Στερεά, ο Καποδίστριας, με δύο υπομνήματα (προς τον Τσάρο στις 14 Δεκεμβρίου 1828 και προς Λαφεροναί, 3.1.1829), απέσπασε τη ρωσική και τη γαλλική υποστήριξη τόσο για τη συνοριακή γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού όσο και για την ανεξαρτησία. Μόνο η Αγγλία αντιδρούσε πλέον και προχωρούσε σε υποκίνηση της αντιπολίτευσης για να τεθεί ο Καποδίστριας υπό εσωτερική πίεση. Ντόπιοι ολιγαρχικοί θα φτάσουν στο σημείο να προσεγγίζουν τους πρέσβεις και να τους παρακαλούν να μην ακούν τον «ρωσόφρονα» κυβερνήτη αλλά να αποφασίσουν να κλείσουν τάχιστα το ζήτημα των συνόρων έστω με τη στενότερη εκδοχή [Σπηλιάδης, τ. Η΄, κεφ. Δ΄ 174] …

… Ο Καποδίστριας δεν εκάμφθη. Με άοκνες προσπάθειες απέτρεψε την εφαρμογή του δυσμενούς Πρωτοκόλλου του Νοεμβρίου του 1828 και πέτυχε την υπογραφή νέου (10/22 Μαρτίου 1829) που περιλάμβανε τη Στερεά Ελλάδα …».

«… Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου) περνώντας τον Αίμο» (F. Engels, New York Times, April 1853).

Τα παραπάνω αφιερώνουμε στον κ. Πρωθυπουργό και του προτείνουμε να εντρυφήσει ενδελεχώς στη μελέτη της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Με κάθε ειλικρίνεια και καλή διάθεση του το προτείνουμε εφόσον όπως τουλάχιστον αποδεικνύεται, παρουσιάζει πολύ μεγάλα κενά «ιστορικής ευρυμάθειας». Αφού το κάνει, ας κρίνει με το «χέρι στην καρδιά» που βρίσκεται η «Σωστή πλευρά της Ιστορίας» για τη χώρα μας.

Το ίδιο ας κάνει και ο ελληνικός λαός που (αυτο)επαίρεται για την «ευφυΐα» του και επαναλαμβάνει φορτικά πως «Η Ελλάδα εξάγει πολιτισμό». Σοβαρά; Και πως «εξάγει κάποιος πολιτισμό» όταν δεν ξέρει καλά–καλά την ίδια του την Ιστορία; Αποδεδειγμένα είμαστε σαν Έλληνες, Νεοέλληνες ή Ρωμιοί και Γραικοί, ανιστόρητος λαός που δεν γνωρίζει βασικότατα θέματα και γεγονότα της Ιστορίας του. Ας διαβάσει πρώτα, ας μελετήσει, ας γνωρίσει και μετά συζητάμε. Και καλά θα κάνουμε να παραδεχθούμε την τεράστια άγνοιά μας παρά να παριστάνουμε τους παντογνώστες.

Όμως για να μάθουν οι Έλληνες Ιστορία θα περάσει πολύς καιρός.

Μέχρι τότε θα έχουν υποστεί την νοητική στρέβλωση της Αγγλοσαξονικής προπαγάνδας περί «καθοριστικής για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ναυμαχίας του Ναυαρίνου». Όταν μάθουν ιστορία θα καταλάβουν πως, εάν δεν συνέβαινε ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος του 1828–29 και δεν υπήρχε ο μεγάλος κυβερνήτης Καποδίστριας και παλαιός υπουργός της Ρωσίας, η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη για την Ελλάδα. Και τότε θα καταλάβουν – ίσως, υποθετικά μιλάμε και ελπίζουμε– πόσα οφείλουν στη Ρωσία. Το ίδιο θα καταλάβει και ο κ. Πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας –εννοείται– και την ευθύνη για την αρνητική τροπή που πήραν οι Ελληνο/Ρωσικές σχέσεις. Με δική του πρωτοβουλία. Ας το θυμάται.

Δημοσιευμένο στις 8 Δεκεμβρίου 2022 στο https://resaltomag.blogspot.com/2022/12/1829.html